شکلات در تمام اشکال آن چیزی است که من و بسیاری دیگر دوست دارم تقریباً روزانه از آن لذت ببریم. اما شکلات که امروزه از آن استفاده می شود، با زمانی که برای اولین بار از آمریکای جنوبی در قرن شانزدهم وارد اروپا شد، کاملاً متفاوت است.
برای مردم بومی آزتک، شکلات کادویی الیت به عنوان نوشیدنی مصرف می شد و اهمیت فرهنگی و دارویی زیادی داشت. تقریباً به عنوان نوشدارویی در نظر گرفته می شد.
که می تواند بیماری های مختلف از جمله تب، اسهال، خستگی، آنژین صدری و پوسیدگی دندان را درمان کند. اعتقاد آزتک ها مبنی بر اینکه کاکائو یک اکسیر الهی است، احتمالاً به دلیل این تصور است که هدیه ای از کوتزالکواتل، خدای باد و خرد آزتک است.
شاید به همین دلیل است که کارل لینه، گیاه شناس سوئدی، گیاه را تئوبروما کاکائو نامیده است که از واژه یونانی باستان “theos” به معنای خدا و “broma” به معنای غذای خدایان است.
به احتمال زیاد دلیل هر گونه فواید بالقوه به دلیل غلظت بالای پلی فنول های موجود در کاکائو طبیعی معروف به فلاوانول های کاکائو است.
پلی فنول ها ترکیبات آنتی اکسیدانی در میوه ها و سبزیجات هستند که از بدن در برابر رادیکال های آزاد محافظت می کنند که بیش از حد با بیماری های مختلف مرتبط است.
بنابراین، در حالی که کاکائو ممکن است درمان آن چیزی نباشد که زمانی تصور می‌شد، تحقیقات نشان می‌دهد که آن چیزی بیش از یک لذت گناه‌آمیز است.
فردی که تصور می شد مسئول آغاز ادغام کاکائو در اروپا بود، هرنان کورتس، یک فاتح اسپانیایی (سرباز و کاشف) پس از بازگشت از “دنیای جدید” بود.
در سال 1518، کورتس و افرادش به مکزیک کنونی رسیدند و به سمت پایتخت آزتک ها یعنی تنوچتیتلان حرکت کردند. اسپانیایی‌ها در دوران اقامت خود در مکزیک، نوشیدنی تلخی به نام «چیکولاتل» را چشیدند.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.